JA

Al een paar dagen breek ik mijn hoofd erover: Wat maakt Ho Chi Minh City nou anders dan Jakarta? Waarom heb ik het vanaf het eerste moment zo enorm naar mijn zin? In Jakarta had ik het ook naar mijn zin, maar toch voelt het anders. Lichter, makkelijker. Is het de ervaring van een andere Aziatische stad die het hier zo prettig maakt? Of is Ho Chi Minh gewoon leuker? Ik zou het jullie dolgraag willen vertellen, maar dat lukt me simpelweg niet, omdat ik het (nog) niet weet.

Mijn eerste week hier is in ieder geval een aaneenrijging geweest van leuke en fijne momenten. Na mijn verkenningstocht met Bonnie van maandag, had ik dinsdag een werkdag. Maar die sloot ik ‘s avonds dan weer sprookjesachtig af op een heerlijk plekje aan de rivier met een lekker bordje eten, prachtig uitzicht en een mooi boek (zie foto).

Op woensdagochtend had ik met Maaike, de vrouw van collega Henk afgesproken, om weer een ander deel van de wijk te verkennen. We liepen een rondje terwijl ze me liet zien bij welke winkeltjes ik voor wat terecht kan en wees me aan bij welke restaurants het eten goed is. Wat is het fijn om zoveel informatie te krijgen van mensen die je al kent, dat maakt alles zoveel makkelijker! En heerlijk dat vanaf Riverside eigenlijk alles wat ik nodig heb op loopafstand is, ook al zo makkelijk. Ik geloof dat ik deze week al meer gelopen heb, dan in dei twee jaar in Jakarta bij elkaar!

Riverside voelt inmiddels echt een beetje als thuis: net als in Barneveld hebben we water grenzend aan onze achtertuin (al besef ik dat het behoorlijk ambitieus is om de aftakking van de Barneveldse Beek te vergelijken met de Saigon rivier – die ik in mijn vorige blog trouwens geografisch volledig onjuist Mekong noemde), een krijsend Chinees kind in het huis naast ons en klussende buren die voor de nodige geluidsoverlast zorgen. Daar hadden we dus niet voor naar de andere kant van de wereld gehoeven.

Maar ik geniet er enorm van dat ik het huis hier in Ho Chi Minh City helemaal voor mezelf heb. Het is absoluut fantastisch als er iemand is die alles voor je doet (nogmaals dank Rachel!), maar er is ook altijd iemand om je heen. Het voelt alsof je toch steeds verantwoording af moet leggen, ook al is dat niet zo. Of misschien ben ik gewoon niet geschikt voor het hebben van personeel, dat kan natuurlijk ook.

In ieder geval vind ik het helemaal niet erg dat ik ons afwasje weer zelf moet doen en onze eigen zooi achter ons moet opruimen. Het scheelt natuurlijk ook dat het hier klein is. Iets wat de eerste dagen trouwens echt wennen was. Het deed me beseffen hoe intens verwend we zijn in Indonesië en dat we hier nooit zoveel ruimte gaan terug krijgen.

Wat ook wennen is, is de taal. Vietnamees is echt totaal anders dan Bahasa Indonesia. Het Engels van Vietnamezen klinkt daardoor ook heel anders en ik moet enorm mijn best doen om de mensen te verstaan.

Dat kan ik het beste uitleggen a.d.h.v. mijn bezoekje aan de pedicure van vanmorgen (die zit in de straat van Riverside en alhoewel ik de naam op de gevel - Coffee & Nails -, dubieus vond, zag het zaakje er zo leuk uit dat ik wel durfde te geloven dat ze geen koffie met nagels serveren, maar je nagels doen terwijl je geniet van koffie).

De vriendelijke vrouw die mijn voeten deed, vroeg op een gegeven moment met een gevaarlijk uitziende tang ter hoogte van mijn tenen: ‘Rauw oh serre?’ Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar mijn hersenen hebben dan echt even tijd nodig om e.e.a. in de context te plaatsen en te begrijpen dat ze niet zei: 'Wil je je tenen rauw geserveerd?', maar dat ze me vroeg: Round or square? Met wat vertraging op de lijn heb ik haar blijmoedig geantwoord dat ze m'n nagels rond mocht knippen, me ondertussen realiserend dat ik hier niet weg zal komen met vriendelijk glimlachen en 'ja' zeggen.

Om nog even door te gaan op de taal: Van De Heus krijgen we een cursus Vietnamees aangeboden, maar ik vrees dat dat in mijn geval weinig verschil zal maken. Aangezien ik in Indonesië niet verder ben gekomen dat De zwarte kat eet een rode appel, zal Vietnamees helemaal ver boven mijn pet gaan.

Vietnamees is namelijk een klankentaal, waarbij éénzelfde woord, door het op een andere toonhoogte uit te spreken, iets totaal anders betekent. Om het concreet te maken: Als je iets aardigs wilt zeggen, kan het met de verkeerde uitspraak ineens een regelrechte belediging worden. Je bent lief kan dus klinken als Je bent laf. Zie je het voor je dat ik daarmee aan de slag ga? Dan heb ik waarschijnlijk binnen drie minuten zoveel mensen geschoffeerd dat ik met stokken en hooivorken de stad uit gejaagd wordt. Geen denken aan. Ik oefen me wel in het verstaan van Vietnamees Engels, die uitdaging is al groot genoeg.

De Vietnamezen hebben hun ingewikkelde taal overigens wel gevangen in een enorm feestelijk alfabet: De letters zien er op zich herkenbaar uit, maar ze zijn versierd met eindeloos veel dakjes, streepjes, komma’s en piemeltjes. Daardoor kan je onmogelijk lezen wat er staat, maar het oogt wel heel gezellig. Ik ga binnenkort eens uitzoeken hoe ik al die extravagante leestekens op mijn computer kan produceren, dan kunnen jullie ook meegenieten.

Op donderdagochtend namen Maaike en Bonnie me mee naar de International Ladies of Vietnam. Het leek me ontzettend leuk om zo kennis te maken met vrouwen uit allerlei landen en culturen, en dat was het ook. Ik sprak met een Koreaanse, een Duitse, een Chileens-Amerikaanse, een dame van Mauritius, twee Italianen en een Indaase. Als je het me een paar jaar geleden had verteld had ik het beslist niet geloofd.

De ILV komen iedere donderdagochtend bij elkaar in Hotel Intercontinental. Er wordt altijd iets georganiseerd, zoals een lezing of een workshop en deze keer stond in het teken van quilten. Niet echt mijn ding, maar ik heb het toch gered om vier lapjes redelijk netjes aan elkaar te frutselen. De lapjes van alle aanwezige dames werden meegenomen door de die hard quilters (opererend onder de naam Quilting Bees), die proberen om er een mooie ILV quilt van te maken voor de kerstlunch op 6 december. Het zal niemand verwonderen dat ze nog naaisters zoeken, want het is me nogal niet een klus.

Ik heb me niet aangemeld, niet alleen omdat het me niet zo leuk leek, maar ook omdat ik me houd aan mijn voornemen om niet meteen overal ‘ja’ op te zeggen (mijn o-zo-voor-de-hand-liggende valkuil). En daarmee heb ik mezelf opgezadeld met een heuse uitdaging, want mijn hartje ging direct sneller kloppen toen ik hoorde over de charitycommissie en ook toen Maaike vertelde over haar werk op de Nederlandse school. Maar ik ga echt streng zijn voor mezelf. Eerst een huis vinden en daar settelen.

En een boek lezen, want boekenwurm als ik ben, kon ik het niet laten om me stiekem al aan te sluiten bij de Nederlandse boekenclub. Het bloed kruipt blijkbaar toch waar het niet gaan kan.

Inmiddels heeft de makelaar ons bergen foto’s gestuurd van appartementen. Ik hang kwijlend boven de foto’s, zoom eindeloos in om ieder hoekje te bestuderen en kan bijna niet wachten om ze morgen te gaan bezichtigen. Want ook al hebben we het geweldig op Riverside, het is wel tijdelijk, en we hopen echt snel 'ja' te kunnen zeggen tegen een nieuw thuis.