Vanmorgen moesten we op tijd uit bed, want we werden geacht om ons om half 9 te melden bij de Indonesische equivalent van het CBR, voor ons motorrijbewijs. Afif had alles voor ons geregeld en nam ons op sleeptouw langs diverse loketten waar o.a. foto’s en onze vingerafdrukken werden genomen. Zoals dat hoort op een dergelijke plek was ik hartstikke zenuwachtig, ook al had Jan me verzekerd dat ik alleen maar lief hoefde te glimlachen.
Anderhalf uur later, 80 euro p.p. armer en diverse wachtruimtes verder mochten we de pijlen naar de examens voor theorie en praktijk voorbij lopen en kregen we een kakelvers rijbewijs in ons handen gedrukt. Als je maar geld hebt is het leven hier niet ingewikkeld.
We hadden gehoord dat het zo gaat, maar voelden er ons toch best ongemakkelijk bij. Het gebeurt hier in het volle licht, geld hebben betekent gemakkelijk aan een rijbewijs komen (en heel veel andere zaken), geen geld hebben betekent rijlessen en examen doen. Terwijl je in Nederland juist voor dat laatste geld moet hebben, hoe ironisch.
Eerlijk gezegd had ik de hele tijd gedacht dat ik er ineens tussenuit geplukt zou worden om toch te bewijzen dat ik echt kon rijden. En dat was best wel terecht geweest, want mijn ervaring met 2 wielige gemotoriseerde voertuigen beperkt zich tot 2 ritjes met een elektrische scooter en 1 rit met een e-chopper. En met de scooter presteerde ik het ook nog om vanuit stilstand uit de bocht en over de kop te vliegen… Hoe bedoel je wegpiraat?
Het is dan ook niet zozeer de vraag of ik met mijn rijbewijs op zak wel veilig kan deelnemen aan het verkeer in Jakarta, maar meer of Jakarta wel veilig is wanneer ik me in het verkeer waag...
Ik zie mezelf op dit moment dan ook nog niet met een scooter op pad gaan, maar ja, ik overwin tegenwoordig de ene na de andere angst met de snelheid van het licht, dus waarschijnlijk ben ik binnenkort gewoon aan het rondtoeren in de chaos hier. Ik beloof bij deze dat ik voorzichtig zal zijn en houdt jullie uiteraard op de hoogte!
Terug in de auto moest ik ineens denken aan meneer Dino, onze chauffeur op Lombok. Het resort had geregeld dat hij ons zou rondrijden op het eiland, maar we waren er al snel achter dat de supervriendelijke meneer Dino een paar beperkinkjes had:
1. Hij kende de weg niet zo goed op zijn eiland, 2. hij kon niet lezen en 3. eigenlijk ook niet zo heel goed autorijden.
De eerste twee zaken resulteerden erin dat wij zelf de weg moesten wijzen en het laatste in een paar chronisch kromgetrokken tenen.
Ik heb steeds gedacht dat hij tijdens zijn rijlessen niet had opgelet bij de onderdelen sturen, schakelen en inhalen. Maar na ons bezoek aan het Indonesische CBR besef ik ineens dat meneer Dino waarschijnlijk gewoon genoeg geld had.
Concreet betekende dat bijvoorbeeld dat hij ging inhalen vlak voor een bocht tegen de berg op, en er naast de in te halen auto achter kwam dat hij niet in de juiste versnelling reed. Waar hij vervolgens een poosje naar moest zoeken voordat hij de inhaalmanoeuvre afmaakte. Geloof me, dat is niet heel lekker voor je hartritme! Hij zei wel altijd sorry na zo’n actie trouwens…
De laatste weken heb ik veel hoofdpijn vanuit mijn nek, een terugkerend probleem als er nog wat dingetjes te verwerken zijn (en bovenstaande ervaringen helpen natuurlijk ook niet echt). Gelukkig had Jan al een goede chiropractor gevonden in Jakarta, dus vrijdag gingen we daarheen. De pijn werd beslist verlicht, maar de chiropractor wilde wel graag röntgenfoto’s laten maken. Ook maar meteen van Jan, als we toch bezig waren. Dat kan hier gemakkelijk en zonder afspraak (als je maar betaalt uiteraard) in een privékliniek.
Daar aangekomen zagen we al aan het gesmiespel achter de balie dat er iets mis was. En ja hoor, even later kwam de aap uit de mouw: Ze konden de foto’s van ons hier niet maken, want wij pasten niet in het apparaat… Auwtsj!
We werden doorverwezen naar een andere kliniek waar ze mensen van ons formaat wel baas kunnen. Volgens onze kinderen hebben we dan nog mazzel, want in Nederland wordt je in zo’n geval doorverwezen naar de dierenkliniek... Ik heb wel eens betere dagen gehad!
Inmiddels zijn de foto’s gemaakt bij de andere kliniek, al wilden ze ons eerst wel meer laten betalen, want hé: grotere lijven, grotere foto’s! Maar daar stak de chiropractor zelf dan weer een stokje voor. Ik mag die man wel. En zeker als hij me van de hoofdpijn af gaat helpen (nadat we betaald hebben uiteraard).
P.S. Ik heb een nieuwe pagina toegevoegd: GASTENBOEK. Arne en Elisa hebben hier hun ervaringen in Indonesië opgeschreven. Heel leuk om te lezen!
Tip: lees het op de computer of laptop, want op de telefoon staat alle tekst door elkaar (wordt nog aan gewerkt door deze parttime digibeet).
Comments