Kennen jullie die grap van de koning en de koningin die naar Vietnam kwamen?
Niet dus, want we hoorden donderdagavond dat het staatsbezoek door de Vietnamese overheid gecanceld was om ‘binnenlandse omstandigheden’. Gek genoeg was ik niet eens echt teleurgesteld, maar vooral bezig met wat die binnenlandse omstandigheden dan zouden kunnen zijn. En ik niet alleen, zag ik op AD.nl, zelfs Willem-Alexander en Maxima zelf hebben geen idee. Zover wij weten zijn er geen gekke dingen aan de hand in dit land, maar ja, wat weten wij er nou helemaal van? Een Vietnamese krant lezen behoort niet echt tot onze mogelijkheden en met een communistische regering kan je je natuurlijk ook afvragen in hoeverre de informatie accuraat is.
Het staatsbezoek was de afgelopen weken het gesprek van de dag onder de Nederlanders hier in Ho Chi Minh City. Met als centrale vraag natuurlijk: Wat trek jij aan? Ik was zelfs al bij de kapper geweest om de grijze massa weer wat op te frissen en had een potje Twister gespeeld met de dames van de nagelsalon (ik wilde voor de gelegenheid een keer zowel m’n handen als m’n voeten laten doen, maar daar moet je dus behoorlijk lenig voor zijn! Hing ik daar als een soort acrobaat in die stoel met m’n linkervoet in een bak water, m’n rechtervoet onder de schuurmachine, m’n rechterhand in de UV lamp en m’n linkerhand in de lak. Lang niet zo ontspannen als ik had verwacht dat het zou zijn in ieder geval.
Inmiddels is het onderwerp van het gesprek onder ons expats: Wat gaan we doen met het gat in onze agenda? Want in ons jetsetachtige leven kunnen we die mooie jurk en de gelegenheid om samen gezellig bij elkaar te zijn natuurlijk niet zomaar door onze vingers laten glippen. Gelukkig is er daarom nu een plaatsvervangende borrel georganiseerd op een vorstelijke locatie met als dresscode Middagjapon. Zo blijven we helemaal in stijl en heeft niemand voor niks een jurk gekocht.
Afgelopen vrijdagochtend pikten we mijn nicht Agaath en haar man Mart op op de luchthaven en stapten we met z’n vieren meteen in het vliegtuig naar het eiland Phu Quoc. Dit eiland ligt aan de zuidwest kant van Vietnam in de Golf van Thailand en is vooral beroemd om de fantastische stranden (wit zand, palmbomen, rieten parasols, hangmatten en een aquablauwe zee, dat werk). Een prima plek dus voor Agaath en Mart om hun jetlag te verwerken en hun vakantie relax te beginnen.
Blijkbaar waren ook wij alweer aan vakantie toe, want in de hotelkamer aangekomen stonden we samen een tijd aan de balkondeur te rammelen zonder hem open te krijgen. Uiteindelijk belden we de receptie om hulp en bleek het tot onze diepe schaamte een schuifdeur te zijn. Zo zie je maar, zelfs logisch nadenken heeft een houdbaarheidsdatum en vakantie kan noodzakelijker zijn dan je dacht.
Op zaterdag namen we een taxi naar de zuidpunt van Phu Quoc, waar vandaan een 3 kilometer lange kabelbaan naar een nabijgelegen eiland loopt. Tot onze verrassing was in de zuidpunt van het eiland een compleet mediterraan stadje nagebouwd. Van het een op het andere moment waanden we ons in Zuid Frankrijk, omdat werkelijk alles op die manier was vormgegeven en aangekleed. We checkten in bij de kabelbaan en genoten intens van de prachtige uitzichten over de blauwe zee, de bootjes en de eilanden. De rit eindigde op het eiland Bai Truong dat is omgebouwd tot een levensgroot waterpark met tientallen glijbanen en zwembaden. Wij kozen voor het strand en dobberden heerlijk lang in de zee.
Bijna waren Jan en ik niet meer van het eiland afgekomen, want ik was onze kabelbaantickets kwijtgeraakt. Gelukkig liet de medewerker ons door op basis van de tickets van Agaath en Mart (die die dingen wel goed hadden opgeborgen en allerliefst met hun ogen geknipperd hebben), want zo’n pretparkeiland is leuk voor een dag, maar dan houdt het wel op natuurlijk.
Onze taxichauffeur had op ons gewacht en bracht ons naar een fantastisch restaurant. Er tegenover was een prachtig park, waar wij tot onze verbazing een replica van de mozaïeken van Gaudi zagen. De chauffeur wees er hartstikke trots naar: ‘Look, everything is here like Italy!’. Natuurlijk beste man, en Parijs ligt in Spanje zeker? Zoiets kan je aan de Aziatische toeristen misschien nog verkopen, maar daar trappen wij niet in. Degene die research heeft gedaan voor dit project heeft de mediterrane stijl inderdaad goed kunnen vangen, maar heeft wel wat landen door elkaar gemixt. Beetje teveel van de limoncello gesnoept misschien?
Inmiddels zijn we na een heerlijk weekend terug in Ho Chi Minh. Mart gaat deze week met Jan mee naar de farms en Agaath en ik gaan samen op stap in Saigon, waar Agaath mij gaat proberen te kleden voor de bruiloft van Arne en Elisa.
Allemaal leuke vooruitzichten dus. Wordt vervolgd!
Comentarios