Woensdagochtend kreeg ik werkelijk even het idee dat ik in een autoritair big-brother-is-watching-you regime leefde. Ik kreeg een Engelse variant op “En waar dachten wij op die scooter naar toe te gaan, dame?” van Rachel om mijn oren. Waarna bleek dat ze dus iedere dag mijn scooter checkt en ze die ochtend had gezien dat de brandstof bijna op was. Dat had ik zelf ook wel gezien (de avond ervoor nog, toen ik ging eten met de andere vrijwilligers van de Werkgroep), maar ik hoefde maar een klein stukje te rijden, dus ging ervan uit dat ik dat nog wel zou redden.
Nou, dat bleek dus niet de bedoeling. Ik mocht geenszins zonder brandstof langs de weg komen te staan, dus werden de mannen van de security erbij gehaald.
Om mijn tank te vullen dan, niet om te voorkomen dat ik weg zou gaan gelukkig 😊. Wat ze met alle liefde deden, want zoveel is er bij het hek van onze compound verder ook niet te beleven. En zo kon ik dus zonder zorgen, met een volle tank, maar in stilte mopperend op alle bemoeienis naar Lisanne rijden. Waar we in de auto stapten om bij HELP op bezoek te gaan en waar mijn dictatoriale ervaring van die ochtend meteen weer in het juiste perspectief werd gezet.
HELP is een organisatie die vluchtelingen in Indonesië ondersteunt. Deze vluchtelingen komen o.a. uit landen als Afghanistan, Syrië, Iran, of Irak en hebben ooit een poging gewaagd om Australië te bereiken. Dat is bijna onmogelijk en velen zijn gestrand in Indonesië, dat het Internationale Vluchtelingenverdrag niet heeft ondertekend en helemaal niets doet voor deze mensen. Bij binnenkomst worden ze opgesloten in een detentiecentrum, waar ze met 8 mensen in een hokje van 3 bij 3 wonen. Zaki, de man die ons rondleidde en nu de manager is van HELP, heeft zelf 14 maanden in zo’n centrum gezeten. Mensen die daarna de officiële vluchtelingenstatus krijgen, hebben dan wel een stukje vrijheid terug, maar daarmee houdt het op. Vluchtelingen zijn in Indonesië stateloos en hebben geen recht op werk, onderwijs of uitkeringen. Ze mogen de wijk waarin ze terechtkomen niet verlaten en proberen met illegaal werk hun gezinnen in leven te houden.
HELP verzorgt scholing voor de kinderen van deze vluchtelingen, zodat zij in de toekomst toch mogelijkheden hebben om iets te bereiken. De Werkgroep ondersteunt HELP hierbij. Enkele maanden geleden vroegen ze om tekenmaterialen zodat ze de kinderen ook tekenlessen konden geven. Iedereen die mij kent, weet dat daarin al mijn passies samen komen, dus ik had materiaal voor ze aangeschaft en mocht dat overhandigen tijdens de tekenles van een hele enthousiaste teacher, waarin de kinderen de opdracht hadden gekregen om een gymp na te tekenen. Ik had zo met ze mee willen doen, maar hield het bij complimentjes en dikke duimen. Al voelde sommige kinderen zich hierdoor wel enorm bekeken en werden ze er verlegen van.
We hadden ook een indringend gesprek met Zaki en enkele andere teachers over het leven van vluchtelingen, maar ook over hun land van herkomst, waar ze niet meer naar terug kunnen. Het drukte ons expats weer eens met de neus op de feiten: Wat hebben wij het goed in dit land en met ons eigen land van herkomst!
Het bezoek aan HELP en alle andere bezoeken aan yayasans in de afgelopen periode hadden als doel om de contacten met de projecten te onderhouden en de behoeften te inventariseren. En voor ons als bestuur is het goed om te weten waar en over wie we het hebben als we besluiten nemen over donaties.
In het kader daarvan bezochten Lisanne en ik dinsdagmiddag ook nog Kampung Kids, een organisatie die middenin een kampung in Kemang een buurthuis runt en allerlei zinvolle activiteiten organiseert. Ook delen ze gezonde maaltijden uit aan ouderen die daar niet zelf voor kunnen zorgen. De Werkgroep financiert een deel van deze maaltijden.
Zo’n kampung is een arme en overvolle wijk, waar de straten zo smal zijn dat je elkaar zelfs lopend nauwelijks kan passeren. Normaal gesproken kom je hier niet als Europeaan, en we zouden er trouwens sowieso verdwalen, maar we werden nu bij de ingang opgehaald door ibu Julia van Kampung Kids, wat alle deuren opende.
We kwamen aan tijdens het gymuurtje voor bejaarden, waar vele tientallen oudere dames in een gloeiend heet zaaltje aan het bewegen waren op muziek. Ze vonden die twee witneuzen in hun buurthuis geweldig en stelden meteen voor om ons een traditionele Indonesische dans aan te leren.
Niet meedoen was uiteraard geen optie, de dames pakten ons gewoon bij de hand en swingden erop los. Al ben ik bepaald geen begenadigd danser, het lukt me echt wel om de heupjes een beetje los te gooien. Maar zo’n traditionele dans is toch wel wat meer dan dat, en tot overmaat van ramp pakte één van de begeleiders mijn telefoon en filmde al mijn pogingen om een beetje aantrekkelijk mee te hopsen. En dan kan je dus best dènken dat je lekker charmant met je billen staat te schudden, dat je bekoorlijk met je armen zwiert of lieftallig rond huppelt, dat blijkt bij nadere inspectie dan toch echt een fysische catastrofe van epische proporties te zijn. Tja, je kunt veel van me zeggen, maar niet dat ik de mensen hier geen plezier bezorg.
Of ik jullie net zoveel plezier bezorg? Dacht het niet. Ik zal daar een filmpje vol bewijsmateriaal het internet op slingeren zeker? Jullie mogen het gewoon doen met je voorstellingsvermogen ;)!
Ondertussen parkeer ik mijn scooter een poosje en ga mijn koffers pakken voor een bezoek aan Nederland. Lekker genieten van tijd met mijn lievelingsmensen en natuurlijk even gewoon leven en werken in een land waar alles bekend is. Ook weer heerlijk!
Comments