Jan had deze week een paar vergaderingen in de omgeving van Bandung en omdat ik heel graag meer van het land wil zien ging ik met hem mee. We vertrokken 's ochtends om 6 uur en hadden een heel voorspoedige reis naar Bandung, waar dus veel te vroeg aankwamen. Maar tijd is hier slechts een term om aan te geven dat iets een keer gebeurt, dus het was geen enkel probleem om de vergadering eerder te beginnen, met slechts de helft van de aanwezigen, de rest druppelde vanzelf binnen.
Ik zat aan het uiteinde van de tafel, sloot me zoveel mogelijk voor alles af en ging zelf ook aan het werk. Eind volgende week ga ik terug naar Nederland en de trainingen die ik daar ga geven schrijven zichzelf niet tenslotte. Ondertussen werd ik overladen met allerlei fruit en andere zoetigheid. Het was beslist niet de bedoeling dat de vrouw van mister Jan iets te kort zou komen!
Na de vergadering (die anderhalf uur langer duurde dan gepland, tijd is slechts een term!) vroeg de klant of we mee gingen lunchen. Hij en zijn collega's namen ons mee naar een restaurant met een enorme tuin, vol prachtige planten en vijvers met lelies, waarin open houten huisjes stonden waar je kon eten. We kregen een heerlijke lunch en hadden leuke gesprekken, een aantal mensen waren al eens in Nederland geweest en waren diep onder de indruk van m.n. de Keukenhof. Jan had een grote tas met zakjes bloembollen meegenomen vanuit Nederland om te kunnen uitdelen en die kwamen nu goed van pas!
Na de lunch (het was toen al ver in de middag) reden we door naar Lembang, ongeveer anderhalf uur verderop voor de volgende vergadering. Saillant detail: omdat daar een groot gezelschap zou zijn, was er een negatieve coronatest nodig om deel te nemen. Er was ons verteld dat we er tijdens de lunch iemand langs zou komen om ons te testen (is hier redelijk normaal, als Jan binnenlands moet vliegen, komt er iemand aan huis om te testen). Maar aan het eind van de lunch was er niemand geweest. Jan kreeg wel een appje met een negatieve testuitslag. Ineens begrepen we waarom die besmettingscijfers hier zo laag liggen...
De tocht naar Lembang ging dwars door de bergen en was in één woord geweldig. Afif nam de toeristische route met werkelijk betoverde uitzichten over rijstvelden, palmbossen en theeplantages. De weg was smal en enorm hobbelig en op een gegeven moment voelden we ons meer milkshake dan mens, maar dat was het allemaal waard!
De vergadering was in een hotel, waar we die nacht ook zouden blijven slapen. Jan moest direct door, dus ik had de hotelkamer meteen voor mezelf. Ik keek wat aarzelend om me heen. Op de site zag dit hotel er prachtig uit, maar deze kamer had toch een wat andere feel en look... Het beddengoed was schoon, maar een beetje smoezelig en versleten. Op de muur schoten salamandertjes heen en weer. In de hoeken lag op de grond ondefinieerbare viezigheid (salamanderpoep??) en in de badkamer zaten dikke randen schimmel. Ik slikte een keer en keek een poosje naar mijn spiegelbeeld in de groezelige badkamerspiegel. 'Oké dame', zei ik tegen mijzelf, 'jij wilde zo graag naar Azië. Jij wilde avontuur, in het diepe springen, zien wat er op je pad zou komen. Denk je ook niet dat dit dan part of the game is, luxepoes die je d'r bent? Dus. Maak er wat van!!'
Ik heb me heel groot gemaakt, ben de kamer in gelopen en heb de eerste de beste salamander die ik tegenkwam aangesproken: 'Heb jij enig idee hoe groot ik ben? Als het erop aankomt maak jij geen schijn van kans. Je hebt geluk dat ik in principe redelijk goedaardig van karakter ben, dus dit spreken we af: Jij en je vriendjes laten mij met rust, dan laat ik jullie met rust.'
Ik ben lekker op bed gaan liggen met een mooi boek en heb een heerlijk rustige avond gehad. Af en toe hoorde ik wat geritsel achter de gordijnen, maar ik heb geen salamander meer gezien. Altijd leuk als haagse bluf werkt!
De volgende morgen hebben Jan en ik een fantastische wandeling door de jungle gemaakt, naar een vulkanische krater, die een paar jaar geleden nog een uitbarsting heeft gehad en waar nog steeds gloeiend heet water opborrelt (zie fotogalerij!).
De mensen daar hebben al 2 jaar nauwelijks inkomsten, want buitenlandse toeristen komen er bijna niet meer door corona. Daarom gingen er wel 4 gidsen met ons mee, die allemaal Nederlands spraken en er een ontzettend gezellige tocht van maakten. Natuurlijk smeerden ze ons ook allerlei souvenirs aan die we echt niet nodig hadden, maar waarvan we hen de inkomsten zo ontzettend gunden, dat we net deden alsof we dat wel zo was.
Dus mocht je in Nederland van ons een souvenir krijgen uit Lembang... we moeten er vanaf ;)
Comments