We zijn weer terug in Jakarta en dat voelt goed, ondanks mijn dikke tranen toen het vliegtuig van Schiphol opsteeg. Volgens andere expats is het de ene keer moeilijker dan de andere keer om je kinderen achter te laten, en aangezien ik halverwege Duitsland nog zat te snotteren, ga ik ervan uit dat dit één van die moeilijke keren was. Uiteindelijk kon ik mezelf en alle nattigheid weer bij elkaar vegen en voor we het wisten zaten we na een hele goede en vlotte reis (dat kan dus ook!) zomaar ineens weer bij Afif in de auto en hadden we het gevoel dat we niet weg geweest waren.
Rachel was dolblij dat we er weer waren, ons huis glom en blonk en er stond een smakelijke maaltijd in de koelkast. Luxe went snel!
Ik kon zelf trouwens alleen maar aan mijn lekkere zachte bed denken en heb vervolgens mijn eigen slaaprecord (en dat van heel veel anderen) aan flarden geslapen. Eerst een middagdut van 4 uur (het woord dutje is hier echt niet meer van toepassing) en daarna een nacht van 14 uur! Ik ben er gewoon een beetje trots op. En alhoewel ik alle anti-jetleg-regels overtreden heb, ben ik al dagen hartstikke fris en fruitig, dus blijkbaar werken dat soort dingen bij mij op geheel eigen wijze. Jippie!
Jan vertrok dinsdag meteen weer naar Yogjakarta en ik startte de week met de nieuwjaarsborrel van Werkgroep ’72. Heel leuk natuurlijk, maar toch voelde ik me ook een beetje als tijdens de eerste week op een nieuwe school: je begint wat mensen te kennen, maar vraagt je continue af of je wel leuk en interessant genoeg bent en of je wel de juiste kleren draagt. Gelukkig was het alleen maar heel gezellig en merkte ik dat ik toch al meer ben ingeburgerd dan ik dacht.
De borrel was bij één van de vrijwilligers thuis, in een kast van een koloniaal pand vol prachtige authentieke details. Iedereen had wat te eten en te drinken mee gebracht en zoals dat gaat bij dergelijke feestjes: er was natuurlijk véél en véél te veel. Mijn aandeel was door Rachel gemaakte pisang goreng, maar toen ik naar huis ging, was de schaal nog bijna vol vanwege al die overvloed. Geschrokken besefte ik dat Rachel diep gekwetst zou zijn als ze zag dat er zo weinig van haar heerlijke baksels was genoten, èn dat ik de rest van de week pisang goreng zou moeten eten. Dus zocht ik koortsachtig naar een oplossing, van ‘per ongeluk’ de schaal vergeten tot de principieel onaanvaardbare prullenbak, en kwam uit op het briljante idee om de left overs bij de beveiliging af te geven. Nu maar hopen dat ze Rachel de volgende morgen niet hebben verteld hoeveel gebakken banaan ze samen opgesmikkeld hebben…
Woensdagmorgen stond de volgende activiteit van de Werkgroep alweer op het programma: een bezoek aan Sayab Ibu, samen met medebestuursleden Tanja en Broer. Sayab Ibu is een organisatie die zich inzet voor meervoudig gehandicapte kinderen, een doelgroep die in Indonesië nog weinig bestaansrecht heeft. Ibu Tuti, die ons rondleidde, vertelde dat deze kinderen nog vaak gezien worden als bezeten door kwade geesten, vervloekt of als een straf voor de zonden van de ouders. De kinderen worden ergens in huis opgesloten of vast gebonden, als ze al bij hun ouders mogen blijven. Regelmatig worden kinderen gevonden die in het bos zijn achter gelaten om te sterven. Gelukkig wist ze ook te vertellen dat er steeds meer bewustwording komt dat deze kinderen ook gewoon kinderen zijn en dat zij zorg en liefde verdienen.
Bij Sayab Ibu worden kinderen opgevangen en verzorgd die geen thuis meer hebben, maar er is ook dagopvang. Er wordt gekeken naar wat de kinderen nog wel kunnen en ze mogen op hun eigen manier helpen bij het maken van zeepjes, die weer verkocht worden om inkomsten te genereren.
De Werkgroep sponsort op dit moment een project waarbij ouders cursussen volgen om te leren omgaan met hun meervoudig gehandicapte kind, maar ook hoe ze om kunnen gaan met hun omgeving, die de kinderen nog vaak niet accepteert. Dat dat echt werkt, blijkt wel uit de foto bij deze blog. Dit zijn moeders en begeleiders die zelf vroegen of ze met hun kinderen en ons op de foto mochten. Ze zijn dus trots op hun kinderen en willen ze aan iedereen laten zien. Hoe mooi is dat?!
Afijn, wij kwamen dus op bezoek om te kijken hoe het project verloopt en om de behoefte voor dit jaar te peilen. We hadden een gesprek met Ibu Tuti en kregen een rondleiding over het complex. Daarna reden we naar een andere locatie, waar in een gewoon woonhuis met maar 1 verdieping zeker 20 kinderen met het syndroom van Down worden opgevangen. Dit bezoek was belevenis op zich. Geen idee of deze kinderen ooit Europeanen hebben gezien, maar ze vonden ons beslist het snoepje van de week. Ze wilden ons allemaal een hand geven, high-fiven en knuffelen en we kregen uitvoerige verhalen te horen in het Bahasa (waar geen van ons iets van begreep, al kreeg Tanja de indruk dat een van de jongens met haar wilde trouwen). Zo grappig dat kinderen met Down zich overal op de wereld precies hetzelfde gedragen!
Eenmaal terug op de hoofdlocatie stond er een uitgebreide lunch voor ons klaar (waar we uiteraard niet om gevraagd hadden, maar deze mensen willen zo graag iets terug doen, dat het wel zo beleefd is om lekker mee te eten). En ja hoor, daar liet ik me ook weer flink misleiden op het gebied van pittig eten: Ibu Tuti wees naar een grote schaal met groente en vertelde dat het een soort salade was. Salade kan niet pittig zijn, dacht ik met mijn naïeve hoofd en ik schepte een flink portie op. Natuurlijk was dit het pittigste van alles, maar je mag een gegeven paard niet in de bek kijken en ik wilde die lieve vrouw absoluut niet beledigen, dus ik ploegde me manmoedig door die berg groenten heen. Gelukkig was er ook heerlijke dimsum, krokant gebakken vis en rijst en sloten we de maaltijd af met sappige watermeloen, wat de boel weer een beetje bluste. Zal ik het ooit leren?
Met gisteren nog een bestuursvergadering van de Werkgroep en vanavond de nieuwjaarsborrel van de de Nederlandse Club was het al met al een sociale week. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik 6 dagen geleden nog naar de sneeuw zat te kijken onder mijn kleedje, terwijl ik nu in een hemdje onder de ventilator zit (ik dacht: ik wrijf het er even in 😊), maar het is echt zo. Over twee werelden gesproken!

Comments