Als hier in Indonesië iemand iets aan mij vraagt dat ik niet versta, dan is mijn beleid: Héél vriendelijk glimlachen en gewoon ‘ja’ zeggen. Ik weet echt wel dat dat niet persé een goed idee is, maar na vanmiddag ben ik daarvan overtuigd…
Ik ben inmiddels terug in Jakarta. Nog wel in quarantaine, maar slechts voor drie dagen en in een hotel waar Jan en ik verbleven toen ons bed nog niet geleverd was, dus een bekende plek. Toen ik gebeld werd door de receptie met een vraag die in mijn beleving heel goed kon betekenen: ‘Kunnen we de kamer schoonmaken?’, zei ik beleidsmatig meteen ‘ja’. Maar toen er even later vier mannen voor mijn deur stonden die zeiden dat ik al mijn spullen moest pakken en mee moest komen, begreep ik dat er waarschijnlijk iets heel anders was gezegd. Terwijl ik al mijn rondslingerende eigendommen in mijn koffers propte, draaide mijn brein overuren. En omdat mijn brein is uitgerust met een nogal levendige fantasie, ging dat ongeveer zo:
Ze gaan me ontvoeren! Nee, dat is niet aannemelijk, dat kunnen ze beter doen als ze zeker weten dat ik geen corona heb.
Ik positief getest! Ik wordt naar een naar donker militair terrein gebracht en wekenlang opgesloten!
Ze sturen me terug naar Nederland! Hebben de afgelopen weken gemerkt dat Jan veel productiever was in mijn afwezigheid, dus in het kader van het landsbelang moet ik hier weg!
Ze hebben mijn internetgangen nagegaan en ontdekt dat ik heb gegoogeld op ‘coronatest beïnvloeden’ (ja, dat heb ik echt gedaan, leg ik nog uit), en dat is een misdrijf en nu moet ik het land uit...
Inmiddels liep ik met de mannen mee naar de lift en ze maakten duidelijk dat we omhoog zouden gaan. Het dak? Wat moeten we op het dak???
In de lift had ik eindelijk de tegenwoordigheid van geest om te vragen wat de reden was van dit alles. Wat bleek? Ik was nog de enige persoon in quarantaine op de derde etage en omdat ze de mensen in quarantaine graag bij elkaar houden, werd ik verhuisd naar een kamer op de vierde etage.
Toen ik in de nieuwe kamer mijn spullen weer uitpakte, merkte ik dat ik toch een beetje trilde. Een rijke fantasie is beslist niet altijd een zegen…
Met alle fantasie van de wereld had ik trouwens niet kunnen bedenken hoe intens de weken in Nederland zouden zijn.
Na een goede reis naar huis en heerlijke knuffels van mijn lieverds genoot ik van alle kleine dingen die in Nederland anders zijn dan in Indonesië: in de auto stappen en zelf rijden, diep wegkruipen onder een dik dekbed, Nederlands eten en snelle afspraakjes voor een bakkie koffie of gezellige lunch. Ik had fantastische momenten met de kinderen en had voor mezelf al bedacht dat dat heen en weer reizen me best beviel.
Maar toen kreeg ik corona en zat ik ineens zes dagen lang alleen in huis (GGD: Kunt u afgezonderd leven van uw huisgenoten? Ik: Geen enkel probleem, ik heb geen huisgenoten).
En of dat nog niet genoeg was, raasden er drie stormen over Nederland (serieuze stormen), had ik drie dagen achter elkaar urenlang stroomuitval (ik woon net in die ene straat van Barneveld waar het drie keer achter elkaar misging na een ondergrondse ontploffing... Heb zelfs pannenkoeken staan bakken bij kaarslicht!), kreeg ik lekkage op de eerste verdieping (dakpan scheef door de storm), moest ik mijn vertrek uitstellen omdat ik nog positief testte (geen idee wanneer ik weer terug zou kunnen naar Jan en ik zocht daarom het hele internet af naar manieren om een test negatief te laten uitslaan. Dat moet toch opgevallen zijn bij een veiligheidsdienst??), brak er oorlog uit in Europa (ah, daar was de Veiligheidsdienst dus druk mee!) en toen ik uiteindelijk toch in het vliegtuig naar Indonesië zat, hadden we tijdens de hele terugvlucht zo’n ontzettende turbulentie dat ik bij aankomst in Jakarta het gevoel had dat ik veertien uur in een botsauto had gezeten (en nee, dat is niet leuk!).
Ineens wist ik niet meer zo zeker of ons avontuur nou wel zo’n goed plan was…
Tot ik achterin een taxi onderweg naar mijn hotel door Jakarta reed en merkte dat deze stad al een stukje van mijn hart heeft gestolen.
Ik hoop echt dat ik nog vaak heen en weer mag reizen!
Comments