VERGETEN

Het is alweer even geleden dat ik tijd heb gehad om een blog te schrijven en dat heeft natuurlijk alles te maken met ons heerlijke en gezellige bezoek. Manon en Thijs zijn inmiddels alweer een week bij ons en ik moet echt goed nadenken om me te herinneren wat we allemaal al hebben gedaan en meegemaakt. Dat ‘goed nadenken’ bleek trouwens een thema deze week (of eigenlijk vooral het ontbreken daarvan), want één ding is kristalhelder geworden: Ik heb een aantal van mijn meest onpraktische genen aan mijn lieve dochter doorgegeven…

Nadat we Manon en Thijs op zaterdagmiddag hadden opgehaald op het vliegveld, helemaal plat geknuffeld hadden, hen wegwijs hadden gemaakt in ons huis en hen kennis hadden laten maken met de heerlijke keuken van Vietnam, was het in de dagen erna tijd om de stad te gaan verkennen. We begonnen bij de Saigon Zoo, omdat Thijs in iedere stad waar hij is een dierentuin wil bezoeken. Ik had veel negatieve recensies gelezen over dit park en waarschijnlijk viel het daarom juist wel mee. Het is allemaal behoorlijk gedateerd en de dierenverblijven zijn oud en niet heel uitdagend, maar het was toch best leuk om erlangs te wandelen. En de bijbehorende botanische tuin was zeker de moeite waard.

Maar éénmaal thuis was er ineens blinde paniek: Manon was haar telefoon kwijt. Snel weer naar beneden dus, om te kijken of ze die bij de receptie had laten liggen (waar ze net haar vingerafdruk had gegeven voor toegang tot de lift – ja, ja, veiligheid voor alles hier!) en zo niet, of de taxi nog in de buurt was, maar beide waren niet het geval. We waren langs de weg in een taxi gestapt, dus ik had ook geen gegevens van de chauffeur in mijn app, waardoor het besef begon door te dringen dat deze vakantie een wel heel slechte start had voor Manon. Maar niets bleek minder waar, want ondertussen was Jan onafgebroken naar haar nummer aan het bellen en werd na een kwartiertje de telefoon ineens opgepakt door de taxichauffeur, die de telefoon vijf minuten later keurig netjes afleverde bij de ingang van ons gebouw.

Wat een topvent! En wat een opluchting.

Maar hiermee eindigt dit verhaal nog niet. Zoals genoemd, moeder en dochter blijken wel heel veel op elkaar te lijken. Want een paar dagen later waren wij net thuis na weer een leuke expeditie langs de high lights van de stad toen de Vietnamese telefoon begon te rinkelen. Thijs nam op en ik hoorde hem zeggen: ‘We don’t need a taxi’. Maar hij ging weer en nog eens, en er werd steeds iets over ‘madam’ gezegd en op een gegeven moment ook het woord ‘money’. Dus Thijs legde in zijn beste Engels uit dat madam inderdaad teveel money had gegeven, maar dat dat een fooi was. Maar de taxichauffeur bleef volhouden dat het geen fooi was en dus stapten Thijs en Manon in de lift naar beneden om uit te zoeken wat er nou echt aan de hand was. En dit geloof je dus niet: Ik had mijn portemonnee in de taxi laten liggen en die allerliefste man weigerde weg te gaan tot deze überstomme madam haar eigendom terug had. Hoe lief en eerlijk!

Na een verder heerlijke week in Ho Chi Minh City, met tripjes door de stad, een meidendag met beautysalon en shoppen (en een mannendag op de kippenfarm), veel lekker eten, veel lachen en mooie gesprekken, vertrokken we vrijdag per auto naar Long Hai. Dat ligt in de buurt van de kustplaats Vung Tau, op zo’n twee uur rijden van ons huis en daarmee een heerlijke bestemming voor een relax weekend aan zee. Maar relax begon het allerminst... ik durf het bijna niet op te schrijven, maar het is echt waar: daar aangekomen bleek ik mijn paspoort te zijn vergeten. Hoe dan?

Gelukkig had ik wel een foto van mijn paspoort, maar (zal je altijd zien!) uitgerekend bij dit resort wilden ze ook je verblijfsvergunning of visum zien. En die zit natuurlijk ook in het paspoort dat ik niet bij me had. De receptioniste keek verschrikkelijk moeilijk en de schrik sloeg me om het hart. Ze moest overleggen met haar collega en die moest vervolgens overleggen met de manager, maar gelukkig mocht ik uiteindelijk toch blijven. Pfff… In principe verdien je niet zoveel mazzel als je consequent zo in de war bent, maar ik was toch erg blij dat ik dat beetje geluk wel had.

Het resort was een fantastische plek die veel weg had van een Grieks eiland met witte huisjes, palmbomen, bloeiende bougainvilles en natuurlijk een prachtige blauwe zee, waar we ondanks de hitte enorm van hebben genoten. Want met een cocktail aan het strand of een ijskoffie aan het zwembad op een ligbedje liggen, dat blijft toch wel het ultieme vakantiegevoel. Overigens hebben we nog wel een poosje rondgewandeld in Vung Tau, maar behalve een armzalige imitatie van het Christusbeeld in Rio de Janeiro en een boulevard bleek die stad verder niet heel veel bijzonders te bieden te hebben. We hebben er genoten van heerlijk streetfood om daarna weer lekker terug te gaan naar ons prachtige resort.

En nu zijn Manon en Thijs onderweg naar Hoi An voor een paar dagen, is Jan weer aan het werk en zit ook ik weer achter mijn bureau met uitzicht op de prachtige skyline van de stad.

Maar gelukkig zit de tijd met Manon en Thijs er nog niet op, we hebben nog een week naar Noord Vietnam in het verschiet met elkaar. Ik heb m'n koffer nu in ieder geval al open liggen, om te voorkomen dat ik deze keer iets vergeet. Maar of dat lukt? Ik laat 't wel weten als ik het niet vergeet...